Osmanlıca » Türkçe İlişkili Sonuçlar |
Yukarı |
MUCÎB |
(Cevab. dan) İcabet eden, uyan. Kendisinden istenilen iş ve suali cevaplandıran. |
|
MUCİB |
(Mucibe) İcâb eden, lâzım gelen. * Bir şeyin peydâ olmasına vesile ve sebep olan. Gereken. Gerektiren,
lâzım gelen. |
|
MUCİB-İ BİZZAT |
İster istemez kendisi işi yapmaya mecbur olan. Serbest ve istediği gibi hareket edemeyen. (Meselâ: Güneş
ışığının, güneşin kendi zâtının zaruri neticesi olması gibi.) |
|
MUCİB-İ İSTİKRAH |
Nefrete, sevmemeye sebeb olan. |
|
MUCİB-İ TEYAKKUZ |
Teyakkuzu, yâni uyanıklığı icâb ettiren. |
|
MÜCİB |
İcabet eden. Cevap veren. Sebeb kabul eden. * İstenileni kabul eden, duâya cevap veren (Allah C.C.).
(Bak: Dua) |
|
|
|