Osmanlıca » Türkçe  |
Yukarı  |
ASABİYY-ÜL-MİZAC |
Yaradılışça sinirli olan kimse. Yaradılışı itibâriyle asabi, hırçın, öfkeli olan. |
|
|
|
Osmanlıca » Türkçe İlişkili Sonuçlar |
Yukarı  |
ATEŞ-MİZAC |
f. Huysuz, geçimsiz, sert tabiatlı kimse. |
|
EFSÜRDE-MİZAC |
f. Kanı soğuk, soğuk kanlı, mizâcı soğuk adam. |
|
FÂSİD-ÜL MİZAC |
Ahlâkı ve iyi huyları ifsad eden. |
|
GILZET-İ MİZAC |
Huy ve mizac sertliği. |
|
HADİD-ÜL MİZÂC |
Öfkeli, çabuk kızan. |
|
HAFİF-ÜL MİZAC |
Kararsız, hoppa, temkinsiz. |
|
HİFFET-İ MİZAC |
Hafifmeşreblik. Hoppalık. |
|
HUŞUNET-İ MİZÂC |
Mizâc sertliği, huy ve tabiat sertliği. |
|
MİZAC |
Huy, tabiat, fıtrat, bünye. * Bir şeyle karıştırılmış olan başka bir şey. |
|
MİZAC-DAN |
f. Mizac bilen, mizaçtan anlıyan. |
|
MİZAC-I NÂZİK |
İnce yaradılış. Nâzik tabiat. |
|
MÜNHARİF-ÜL MİZAC |
Rahatsız, keyifsiz. |
|
NA-MİZAC |
f. Keyifsiz, rahatsız, hasta. |
|
SU-İ MİZÂC |
Sıhhat bozukluğu, huy fenalığı. |
|
|
|